De vaccinatie vond plaats in dezelfde kerk waar ik vaak met operettevereniging Thalia had opgetreden. Het was vriendelijk weer, ik wandelde erheen. Op het plaatsje voor de kerk was het zo stil dat ik me afvroeg of ik me niet vergist had in tijdstip of locatie. Twee mannen waren op hun gemak aan het praten, over hun fiets geleund, in de zon. 'Ach, en mogen we tóch niet naar Spanje, dan hebben we altijd nog onze caravan in Bakkum.' Ik liep naar de ingang en zocht naar een papier met instructies, protocol, waarschuwingen. Het was er niet. Ik deed mijn mondmasker voor, duwde de dikke glazen deur open en oriënteerde me. Her en der in de schemerige ruimte stonden stoelen waarop mensen rustig zaten te wachten. Dwars op de ingang, op de plek waar bij onze optredens de kaartjes werden verkocht, stond een tafel die als receptie diende. Achterin, op het altaar, onder de pijpen van het monumentale orgel, zag ik mijn huisarts en zijn assistenten; daar gebeurde het blijkbaar, het prikken.
Ik gaf mijn formulieren af en kreeg er een registratiekaart voor terug. 'Gaat u maar naar de piano, dan wordt u geroepen als u aan de beurt bent.' Ik keek naar de vleugel, rechts achterin. Een mooie maar wat levensmoede Steinway, matzwart. In gedachten zag ik Brian Fieldhouse zitten die onaangedaan zijn partituren ordende en af en toe een klaterend arpeggio of een lastig loopje speelde, terwijl rondom hem alles in rep en roer was: zangers en zangeressen die zich druk maakten over alles wat er nog te doen is zo vlak voor een concert. Zaalopstelling, licht, rekwisieten, de prijzen voor de tombola, koffie en thee, kostuums, make-up: waar was die drukte nu? Dat alles was veel te lang geleden.
Ik ging naast de schim van de oude Brian staan, keek even verlangend over zijn schouder mee. Een aria van Verdi, een duet van Puccini misschien. De klep van de vleugel was dicht, gespeeld werd er hier niet meer. Ik keek afwachtend naar het podium en kreeg meteen een uitnodiging. Zoals ik vroeger de zangers met een zwierig gebaar had gevraagd hun positie in te nemen zo werd ikzelf nu naderbij gedirigeerd. 'Hebt u Corona doorgemaakt?' Toch nog een toets van dramatiek in deze ontspannen setting. Normale ziektes krijg of heb je, Corona maak je door. 'Nee,' zei ik. Ik deed mijn hoodie uit, wees mijn linkerarm aan. Een miniem prikje met een flinterdun naaldje, net boven mijn tattoo. Dat was wel wat anders dan de dikke spuiten vol thiamine die ze rechtstandig mijn bil in hadden gehengst, destijds in de kliniek. 'Ik heb er niets van gemerkt, knap hoor,' zei ik, terwijl ik opstond en mijn kleren in orde maakte.
Ik moest op een stoel gaan zitten om een eventuele allergische reactie af te wachten. Het tijdstip waarop ik de kerk mocht verlaten had de doktersassistente op een geel stickertje geschreven dat op mijn registratiekaart was gekleefd. Een kwartier lang keek ik vredig naar de glas-in-loodramen. Ik had nooit eerder gezien wat ze voorstelden.
4 opmerkingen:
Toen je eerder schreef dat je was uitgenodigd om een afspraak voor vaccinatie te maken, vond ik dat merkwaardig. Een kleine twee jaar jonger dan ik zelf ben en toch eerder aan de beurt. Het zal toch niet zo zijn Amsterdammers voorrang hebben?
Afgelopen maandag kwam dan het het bericht dat iedereen van mijn leeftijd deze week een brief zou krijgen met een uitnodiging. Maar dat je ook zelf initiatief mocht nemen en via internet een afspraak mocht maken. Dat laatste heb ik gedaan en maandagavond had ik een afspraak voor 13 mei.
Het valt me eerlijk gezegd nog niet eens tegen. Desondanks moet ik nog zien of dat, tegen de tijd dat juli voorbij is, iedereen is ingeënt.
Maar goed. Wéét je nu inmiddels wat die glas-in-loodramen voorstellen? Vanaf de foto kan ik er geen chocola van maken..
De katholieke feestdagen, naar het schijnt. Ik kreeg de uitnodiging via huisarts, niet ggd. Misschien is dat het verschil?
De Katholieke feestdagen, juist.
Mijn uitnodiging kwam niet van mijn huisarts en niet van de GGD, maar van (hoeveel partijen houden zich hiermee bezig?) het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu. Die nodigen je uit als geen bijzonder geval bent, kennelijk.
Mijn vrouw, die op een middelbare school lesgeeft, valt tussen de wal in het schip. Om de één of ander reden is men in februari en maart al bezig geweest met het inenten van de 60 - 64 jarigen, maar omdat zij pas eind februari 60 werd, heeft ze geen oproep gekregen en tot nu toe nog steeds niet.
Eén ding is duidelijk: het is volstrekt onduidelijk.
Een reactie posten