Zo. Het roken zit er weer op. Gisterenmiddag kondigde ik aan, tijdens een tuinbezoek aan vrienden, dat ik de volgende morgen zou stoppen met de troostrijke zonde die ik me in de eerste maand van onze slimme sluiting was begonnen te permitteren. Ik dronk van mijn koude Nieuw-Zeelandse sauvignon blanc, keek liefdevol en toegeeflijk naar het blikje waarin nog een geruststellend rijtje mini cigarillos lag, en maakte me geen zorgen. Ook in het dorpsrestaurant waar we die avond de horecaheropening vierden stak ik nog sans soucis een sprietje op bij mijn grappa toe. Pas toen we thuis nog even naar de kikkers zaten te luisteren die levensdronken kwaakten in de boerensloot en naar de vleermuizen keken die op muggenjacht waren, kwam het voornemen opeens akelig dichtbij. Dit was mijn laatste, schrok ik, het blikje was leeg.
Vanochtend heb ik, man die ik ben, "gewoon de knop omgezet", zoals ik stoer tegen mijn vrienden had gezegd.
Maar de persoon die door het indrukken van die knop tevoorschijn kwam is nog niet bijster aanwezig. Hij is sloom. Woorden, gisteren nog zo vloeiend en vanzelfsprekend, willen niet zo goed komen. Rookzanger is wederom Voorheen Rookzanger geworden. Ik weet best dat er van alles speelt op deze Blackout Tuesday waar ik als betrokken wereldburger iets van zou moeten vinden, maar ik ben er te suf voor. U houdt een intelligenter stukje van me te goed.
Vanochtend heb ik, man die ik ben, "gewoon de knop omgezet", zoals ik stoer tegen mijn vrienden had gezegd.
Maar de persoon die door het indrukken van die knop tevoorschijn kwam is nog niet bijster aanwezig. Hij is sloom. Woorden, gisteren nog zo vloeiend en vanzelfsprekend, willen niet zo goed komen. Rookzanger is wederom Voorheen Rookzanger geworden. Ik weet best dat er van alles speelt op deze Blackout Tuesday waar ik als betrokken wereldburger iets van zou moeten vinden, maar ik ben er te suf voor. U houdt een intelligenter stukje van me te goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten