Het is oppassen nu dat mijn sombere buien het niet voor het zeggen krijgen: de tijd dat ik het najaar verwelkomde als een periode van behaaglijk binnen zitten met de gordijnen dicht en een kaarsje aan is allang voorbij. De wereld komt ook met de gordijnen dicht glashard binnen, ik kan er mijn ogen niet voor sluiten, zoals vroeger. En vrolijk word je er niet van, wat daar dagelijks uit alle windstreken je kamer binnen waait. Ik ken mensen die gestopt zijn met kranten lezen en tv kijken - te veel negatieve prikkels. Voor mij is dat geen oplossing. Ik ben nog niet zo héél lang geleden begonnen me voor de actualiteit te interesseren en ik vind dat een goede ontwikkeling, een logische ontwikkeling ook. Ik wil niet zo'n kunstenaar zijn als Eric Vloeimans die niet verder kijkt dan zijn trompet lang is en bij wijze van spreken niet weet hoe laat het is. Bertrand Russell schreef al dat ons leven begint als een bronbeekje en tegen het einde opgaat in een grote, steeds breder wordende stroom. Je verruimt je blik, ontwikkelt gevoel voor verantwoordelijkheid voor de wereld waarin je leeft.
Maar wat ik vervolgens als artiest met dat verantwoordelijkheidsgevoel moet doen is een tweede. Toen ik 'beroemder' was dan nu heb ik ooit eens een benefietconcert georganiseerd, maar dat zie ik me nu niet meer doen. Schrijven? De tienduizendste worden die over die foto van dat driejarige jongetje schrijft? Een opiniërend schrijver moet een breed podium hebben. Je woorden moeten iets in beweging kunnen brengen; je mening nauwgezet verwoorden en verdedigen tegen een zwijgende spiegel frustreert, en maakt eenzaam - wat is de zin van deze getoonde betrokkenheid? En het kan toch niet zo zijn dat het enige effect van geëngageerdheid een vergrote kans op een herfstdepressie is: dan zou het allemaal voor niets zijn, die zich verbredende stroom van Russell - want aan een gedeprimeerde meevoeler heeft de wereld ook geen moer.
Niet schrijven dan maar, en het wereldleed hoofdschuddend en in stilte verwerken? Dat is in elk geval minder ijdel, in twee betekenissen.
Ja, ik kan er verder maar beter over zwijgen, over de grote thema's, besluit ik. Maar de lust om over mijn eigen doen en laten te berichten heb ik ook niet - dat lijkt zo futiel vergeleken met alles wat er in de wereld speelt.
Buiten stroomt de regen neer. Ik open het venster op de wereld om deze woorden te luchten - en doe het weer dicht. Op zijn tijd is een weinig escapisme gezond. Als de storm te hevig is moet je het raam weten te sluiten.
(Illustratie: Marten Toonder)
1 opmerking:
'ces bouts de ruisseaux qui deviennent des ports', Francis Cabrel
Een reactie posten