WATERDAG

Het was zwaar bewolkt, somber en regenachtig. De wind streek ruw door de bomen. Geen liefkozing, eerder wrede minachting. De zomer was halverwege maar leek voorbij. Kansloos. Vakantieplannen werden aangepast, flexibiliteit was vereist met dit weer. Wilde je de moed erin houden dan moest de blauwdruk (schaars geklede dagen in het gras en aan het water, zoele avonden onder de sterren) worden herzien. Zeilen mee, paraplu's, warme kleren, een scenario waarin musea, restaurants en andere binnenlocaties belangrijker waren.
Voorheen Rookzanger wandelde onder zijn reusachtige regenscherm van zijn voorlopig laatste tandartsafspraak naar huis. Hij voelde zich opgelucht en zag hoe dan ook uit naar een reisje met zijn dierbaren. Veel was nog onduidelijk maar op de pick-up naast de nieuwe schemerlamp met kraanvogels op het kapje die hij afgelopen weekend in een kringloopwinkel had aangeschaft (45 euro, het peertje werd niet meegeleverd) lag een opengeslagen Bosch Atlas en er begonnen vage plannen te rijpen, mogelijke routes namen gestalte aan, imaginair nog, verlokkend. De kraanvogels lichtten op, wiekten alvast naar verre oorden.
Na een vroeg dutje (hij had een goed excuus, want hij was al om half zes wakker geworden) zette hij een straffe koffie en liep zoals bijna elke dag naar het park. Het was nog steeds zwaar bewolkt, somber en regenachtig, en bovendien begon het hard te waaien. Hij ging op het bankje tegenover de ooievaars zitten. Het nest was en bleef leeg. De aerodynamische experimenten van de twee overlevende jongen waren blijkbaar goedgekeurd door de ouders. Geen wakende vader meer in de Schapenweide, de jongelui moesten het nu zelf maar uitzoeken.
Hij dacht aan inpakken en vroeg zich af wat hij moest lezen. Het bundeltje met verhalen van Waterdrinker was uit. Van Waterdrinker kreeg je dorst. De wodka stroomde overdadig in die Russische vertellingen. Weer een Maigret? Hij had er laatst nog twee herlezen. En Maigret was toch eerder iets voor tussen twee boeken door, als je het even niet meer wist.
Maigret. Grijze lucht. Regen. Hij herinnerde zich zijn eerste keer in Parijs. Werkweek heette dat alhoewel er geen enkel werk verzet werd. Schoolreisje zou een betere naam geweest zijn. 1972. Ze zaten in een café, Voorheen Rookzanger, Saphier en Gaston, vrienden voor het leven, zolang als dat leven duurde. Ze spijbelden. De rest van de klas was op excursie in het Louvre met de leraar Klassieke Talen. Zij zochten het échte Parijs op, zoals ze zich dat voorstelden. In een bedompte pijpenla lieten ze zich om elf uur 's morgens een glas rode wijn inschenken. Vijftien waren ze, en wereldwijs. De tannine van de wijn beklemtoonde het pittige en bedwelmende van de ongewone situatie - wat waren ze ver van Amsterdam Nieuw-West!
Hij stond op van zijn bankje met het vaste voornemen om zijn fantasie eer aan te doen. Hij zou een goedkope Franse rode wijn kopen, een landwijn, en die in een petit ballon schenken, niet in de grote chique glazen waaruit hij normaal dronk. 
In de Albert Heijn aarzelde hij. Het was woensdag immers. Waterdag. Maar had hij niet iets te vieren? De parodontologie zat erop. En hij stond op de valreep van een reisje. Vooruit dan maar - hij kocht voor het eerst in vele jaren een liter huiswijn. 'France'. Meer stond er niet op. 
Op straat bleek de in kracht toegenomen wind het weer volkomen te hebben veranderd. Een felle zon scheen uit vrijgekomen stukken blauw. De wolken waren wit. Plotseling leek het plan van goedkope rode wijn uit een petit ballon niet meer zo aantrekkelijk. 
In de Gall & Gall kocht hij een fles beendroge Muscadet. Alles weer gewoon. Behalve dat het een waterdag was natuurlijk.

Voorheen Rookzanger is weer even op pad, en meldt zich hopelijk later weer!