Zwarte Zondag

Blauwe Maandag is een verzinsel van de commercie, hoorde ik op het nieuws, net als Vaderdag. Een aansporing om meer vakantiereizen te boeken, als even zo vele vluchtweggetjes uit de donkere ellende die ons omringt, op die dag waarop de feestdagen te lang geleden lijken en de lente nog heel ver weg is.
Ik geloof het meteen. Maar toch bestaat die dag wel degelijk, al valt hij niet noodzakelijk op maandag. 
Mijn blauwe maandag was dit jaar een zondag.
Na twee weken was de motivatie om sober te leven wat afgezwakt. Het was een vervelende plicht geworden in plaats van een dapper initiatief. En het regende, regende, waaide, woei. Er was geen uitje naar een museum in een oudhollands stadje gepland zoals de week ervoor. Slechts een voorgenomen gang naar een kringloopwinkel die op zondag open was om een ouderwetse staande lamp te scoren en een bezoekje aan mijn zoon om wat filmpjes van ons winterconcert van telefoon naar laptop over te brengen voor een promotievideo. Nuttige dingen, zeker, maar als antidepressivum niet opgewassen tegen het natte, winderige donker.
Goed, we struinden door de hallen van Noppes aan de Zaan. De ideale lampen vond ik niet, maar toch wel twee aardige lichtbronnen: een, van beschilderd melkglas, voor aan het slaapkamerplafond en een van nep koper om een leunstoel bij te lichten. Een paar boeken nam ik als bonus mee - misschien dat een vuistdikke trilogie van Jack Vance met zijn fantasiewerelden voor wat escapisme konden zorgen. 
Bij mijn zoon werd ik in beslag genomen door mijn kleindochter. Terwijl mijn vriendin en hij met de telefoon en de laptop aan de slag gingen moest ik een bal verstoppen terwijl zij haar ogen dichtdeed. Daarna verstopte zij de bal terwijl ik door mijn oogharen keek. Onvermoeibaar ging ze door, na de begane grond moesten we de eerste verdieping op verstopplekjes beproeven. 
Thuis verzocht ik om een vroeg maal want na een warm bord eten is veel van de onvrede meestal gestild en kan ik dik tevreden zijn met het lauwe genoegen van een avond tv en het vooruitzicht op een boek en een warm bed.
Toen viel de stroom uit. Mijn vriendin verving een stop en het euvel leek verholpen, maar tijdens een documentaire over Suriname gebeurde het opnieuw. Het was inmiddels pikkedonker. Op de tast werd een kaars gevonden en aangestoken. Hoofdschakelaar omgezet, een explosie van licht, floep, meteen weer uit. Een gedeelte van de apparaten werd afgesloten. Door eliminatie wilde mijn vriendin bepalen waar de kortsluiting zat. Na ijskast, magnetron en vriezer waren keukenkachel en cv aan de beurt; het werd koud ondanks de smeulende houtkachel, ik trok een fleece dekentje over mijn benen.
Om tien uur trok ik me terug. De ochtend moest maar raad verschaffen. Toen ik midden in de nacht even wakker werd zag ik dat mijn vriendin naast me lag. Ik keek op de wekker. Die was zwart, net zo zwart als het raam. Beneden stond een overvolle vriezer te ontdooien. De regen roffelde zonder mededogen op het dak. De wind trok zeurend aan de dakpannen. Zwarte zondag.

Illustratie: Marten Toonder