Voorheen Rookzangers Notitieblog 47: Hamers

Na drie dagen in het Hallse Hull was het eerst erg stil. Zondagmiddag - mijn vriendin was naar een sieradenbeurs, ik was alleen thuis. Op het balkon was het aangenaam genoeg met dat lekkere weer maar ik miste de familie waarmee ik drie dagen lang was opgetrokken. Gedachten die ik nu wilde delen moest ik onuitgesproken laten, de katten waren maar matig geïnteresseerd. Ik ging vroeg naar bed in de hoop maandag weer helemaal fit op te staan.
De morgen kwam, snel genoeg. Ik werd gewekt door het galmend kletsen van een hamer pal onder me, begeleid door het dreunen van een elektrisch apparaat (een zaag, een schuurmachine?).
Ik heb vaak de anonimiteit van de grote stad geprezen. Die geeft vrijheid. Na jaren ken je de meeste gezichten van je straatgenoten wel maar namen hebben ze niet, je knikt ze toe als je ze tegenkomt, maakt hoogstens een praatje als er iets van gedeeld belang aan de hand is, de nieuwbouw aan de overkant, het dreigende kappen van een boom. In je eigen appartement ben je heer en meester, geen buren bemoeien zich met je of je moet het wel heel lawaaierig en laat maken op een feestje.
Een keerzijde van deze anonimiteit is de onverschilligheid tegenover noodzakelijke overlast en ongemak. Zoals de lezers van dit blog weten wordt er onder me gerenoveerd. De woningbouwvereniging heeft het niet nodig gevonden me op de hoogte te stellen van de aard en de duur van de werkzaamheden. De bouwvakkers komen en gaan zoals het hun goeddunkt. Geen briefje met excuses, geen telefoontje. Iedereen handelt maar volgens eigenbelang. 
Voor mijzelf vind ik het nog niet zo erg. Het is de prijs die ik betaal voor een woning in de open bouwput die Amsterdam-Zuid tegenwoordig is, waar altijd iemand een pand aan het oppimpen is om nog duurder en comfortabeler te kunnen wonen. Ik heb vooral te doen met mijn katten, de broers Snuf en Snuitje. Zij weten niet wat deze herrie is en waarom die er is. Ze voelen alleen dreiging. Ze weten niet dat om drie uur de rust terug zal keren. Elke korte periode van stilte sluiten ze de ogen om erna weer op te schrikken, want de hamerslagen wennen blijkbaar nooit.