dinsdag 7 juli 2020

HOORN

We gingen naar Hoorn om een nieuwe tv te kopen. Een Koerdische firma is al tijden bezig glasvezel aan te leggen ginds in de polder, met onbegrijpelijke intervallen en wisselend succes. Een nieuwe invasie van Klein-Koerdistan, zoals mijn vriendin het rommelige maar sympathieke familiebedrijf  liefkozend noemt, is vandaag te verwachten, en voor die tijd moest er eindelijk eens vervanging komen van het vooroorlogse teeveetje, dat de middelen niet bezit om aangesloten te worden op de nieuwste technologie. We hebben luxueuze Zomergasten in het verschiet, als de broers, neven en ooms er nu wél in slagen de kabels door te trekken tot in het dijkhuisje van mijn vriendin.
We gingen dus naar Hoorn om een nieuwe tv te kopen. 32 inch, groter mocht niet, en liefst een Philips of een LG, de Consumentengids was grondig geraadpleegd en duidelijk op dat punt. Op het bedrijventerrein buiten Hoorn bezochten we eerst de reuzenwinkel Beerepoot. Koopzondag, het leek wel een attractiepark. Overal flikkerden felle kleuren van de muren, begeleid door schelle stemmen. Iedereen wil blijkbaar wandvullende tv's tegenwoordig, maar er waren er ook een paar van het gewenste formaat, die bescheiden in een hoekje stonden te knipperen. De zaak was danig onderbezet. Toen we eindelijk geholpen werden waren we over de uitgestalde koopwaar niet tevreden. Dus op het moment dat de schutterige verkoper een andere ongeduldige klant ging helpen en even niet keek glipten we weg, verderop op de mall, naar BCC. Daar werden we snel en vakkundig geholpen door een bleke, mollige jongeman met vissenogen en een oorringetje die zo te zien liever niet op zondag had gewerkt maar dat gelaten en professioneel deed. Met een grote platte doos, die door de stormwind weggeblazen dreigde te worden, zo licht zijn tv's tegenwoordig, liepen we terug naar de auto. En nu? Ik wilde eigenlijk wel naar huis, maar mijn vriendin had honger en stelde voor het centrum van Hoorn op te zoeken voor een broodje. Ik zag drukte en gedoe en parkeergarages voor me en was niet enthousiast, maar nieuwsgierigheid haalde me over de streep. Zou het omstreden beeld van Jan Pieterszoon Coen nog op zijn plaats staan?
In het centrum parkeerden we zonder probleem aan een gracht. We liepen door een lange straat vol overhellende geveltjes naar de Roode Steen, de oude kaasmarkt. Het was rustig op straat, niets van de verwachte zondagsdrukte. We leven nog steeds in coronatijd, vertelde die rust. Aan het eind van de Grote Oost kwamen we op het pleintje. De zon brak plotseling door en een gouden licht vlaagde over gezellig drukke terrassen, streek opschepperig langs de vergulde gevel van de Waag. En ja, daar stond hij nog, fier en ongeschonden op zijn sokkel, de nationale schurk Coen. Een groepje toeristen maakte foto's, iemand legde iets uit. Misschien las hij het bordje voor dat sinds 2012 melding maakt van de gruweldaden van 'de slachter van Banda', en plaatste hij kritische kanttekeningen bij het beeld, vertelde hij over de zwarte bladzijden uit ons koloniale verleden, wie zal het zeggen.
We zochten een plek op een van de terrassen. Naast ons zat een jong Amerikaans echtpaar met een baby. Ze kregen uitleg over verschillende soorten IPA en proefden zorgvuldig. Ook wij dronken een biertje bij onze volkorentosti met mosterdsaus. Binnen in het café waren de tafeltjes gescheiden door plastic schermen. Als je de trap naar de wc's wilde beklimmen moest je een rood papieren vlaggetje uithangen. 'Bezet' betekende dat. Ik keek er al niet meer van op.
We zaten daar heel prettig, in de onverwachte zon. Hoorn was een perfecte blend van vroeger en nu.




3 opmerkingen:

Hans Valk zei

Een Koerdisch familiebedrijf dat glasvezelkabel aanlegt in de polder!
Een snel gegoogeld kaartje leert me dat de glasvezeldekking in Noord-Holland niet veel meer dan 20 % van de woningen betreft en dat dan nog voornamelijk in steden en dorpen. Je vriendin is spekkoper!
Ik heb hele sympathieke Koerden gekend, maar met de aanleg van glasvezel-netwerken had ik ze nog nooit in verband gebracht.

Die televisie mocht vast wel wat groter zijn dan 13 inch, denk ik.
Ik neem aan dat het hier gaat om de beelddiagonaal. 13 inch komt neer op ruim 32 centimeter. Ongeveer de schermgrootte van een kleine (middelgrote?) laptop. Het scherm van de oude tv was groter, denk ik..

Jan-Paul van Spaendonck zei

Heb het al verbeterd. 32, moest dat zijn.

Vitalski zei

die Hans Valk is een kritisch lezer !!