Am bam - de fluit van Pan had zeven gaten. Geen kon het dansen laten.
Eén been had hij maar dansen moest hij op één been door de wei...
Na het opzeggen van dit vers stapt Nifterik van Spa van het vliegend vloerkleed Kamerbreed en is als bij toverslag verdwenen in het niets, terug naar waar hij vandaan kwam. De Hamelaars laat hij verwonderd achter terwijl die toch echt wel het een en ander gewend zijn sinds ze de wereld van gnomen, trollen, nixen en andere sprookjesfiguren zijn binnengegaan.
Het is aflevering 43 van de nog lang niet afgelopen serie Kunt U mij de weg naar Hamelen vertellen, mijnheer? Nifterik van Spa (van Bakzeil tot de Bokkebocht) wil niet mee naar Wenzela de IJsheks, vandaar. Hij wordt gespeeld door de op dat moment 61-jarige Jan Hundling (1914-2003). Afgelopen oudjaar zeiden we hem zijn spreuk na en zagen we hem weer zijn stap in het niets doen.
Ik had nog niet heel vastomlijnde plannen om dit blog na vijftien volgeschreven jaren misschien niet uit de lucht te halen, maar dan toch zodanig terug te schroeven in frequentie dat de wekelijkse druk om een stuk proza te produceren zou verdwijnen. Ik stelde me voor het om te dopen tot Voorheen Rookzanger - De toegift. Of: Encores en allerlei. Die gedachte gaf me rust. Iets netjes afronden, en nog wat vrijblijvend doorspelen als de pet zo stond - was dat niet mooi?
_-_(MeisterDrucke-967251).jpg)
Om de een of andere reden hangt er daar altijd een schooltje van die traag schommelende, voornamelijk witte vogels rond. Vaak in het plantsoentje aan de rand van de weg. Nu waren ze de J.M. Coenenstraat aan het oversteken, tergend langzaam. Een vrouw op een fiets stapte af en gidste ze als een verkeersagent of klaar-over naar de veilige overkant.
Toen ik terugkwam uit de super had de school, nu zonder hoedster, besloten dat het gras toch niet groener was aan de overzijde en hobbelde de weg weer op, zonder op of om te kijken. Auto's stopten, gelukkig was het deze derde januari stil in de stad. Drie bereikten ongeschonden de overkant. Een vierde anser unox bleef achter in het plantsoen. Gauw zou het donker worden. Ik liep maar snel door met mijn biefstuk, een tros bladpeterselie en een bakje zoete cherrytomaatjes.
Ik aarzel nog wat ik ga doen met dit blog. Mijn voortvarend besluit is met de komst van het nieuwe jaar verdwenen. Het nieuwe jaar brengt helaas nooit meteen die frisse alles-is-anders-stemming die je je tijdens de donkere decemberdagen voorstelt. Dat neemt altijd wat tijd. Ik houd u op de hoogte.
Voor nu: Een gelukkig en gezond 2025 toegewenst!
2 opmerkingen:
De beste wensen voor 2025, Voorheen Rookzanger.
Eerder las ik je overweging om de blog naar iets incidenteels om te zetten, maar nu dat voornemen nog steeds rondwaart, zie ik mij genoodzaakt de stoute schoenen aan te trekken. Anoniem, als een held op sokken, schrijf ik je dit in de hartelijke hoop dat je ons lezers niet zult verlaten en het ritme van je stukjes blijft voortzetten.
In de eerste plaats uit egoïstische overwegingen: Ik vertrouw je toe dat je fijne, vermakelijke en vertrouwde schrijfsels voor mij een kleine maar belangrijke bron van vreugde zijn en ik regelmatig kijk of er al een nieuw stukje is. Maar minstens zo belangrijk is de reden waarom je destijds begon met het ritme van deze stukjes. In het begin boden ze een wapen tegen de fles: Houvast, ritme en zingeving. Niet alleen door het schrijven zelf en het afronden ervan (voldoening), maar ook doordat ze je blik op de dag scherpten: dingen observeren, ze onder je pet houden en later met zorg op papier zetten voor jouw lezers.
Alleen jijzelf kan de balans opmaken. Hopelijk blijft het toch de moeite waard en mogen wij nog lang van je schrijfsels genieten.
Ja, ook een voorspoedig 2025 van deze kant, Rookzanger.
Wat betreft je overwegingen tot stoppen, afronden, in frequentie terugbrengen en wat nog niet meer van dit blog het volgende.
Ik heb geen idee hoe je andere lezers hier tegenaan kijken, maar persoonlijk kom ik niet aan het eind van elke vrijdag kijken of er al een nieuw stukje van je staat. Dat 'kijken' doe ik volledig willekeurig. In de praktijk: als ik er aan denk.
Waarom je jezelf verplicht zou moeten voelen om met de regelmaat van de klok tekst te produceren ontgaat me volledig. Kennelijk is het iets dat je jezelf oplegt.
Ik sluit me aan bij de vorige reaguurder: ga na of het nog steeds iets therapeutisch is, of niet. Zo niet: schrijf alleen nog wanneer je inspiratie, zin en tijd hebt. Als het je de neus uitkomt: stop er helemaal mee.
Zelf heb ik ook periodes gekend waarin het me aan inspiratie ontbrak. Op andere momenten had ik het te druk met andere dingen.
Ik schrijf nooit zomaar wat; vaak doe ik nog wat research met betrekking tot het onderwerp waarover ik schrijf. Daardoor is in mijn geval een stukje nooit iets dat in een half uurtje af is.
Maar tot op heden heb ik nooit gedacht: ik stop er helemaal mee. Ik zie wel.
Succes met je keuzes!
Een reactie posten