Kerstbomen
(Een kerstbrief aan vrienden)
De grote stad had zich teruggetrokken
In zichzelf, en het land het land gelaten;
Toen tussen sneeuw die niet wilde gaan liggen
En nog onrustig blad een vreemdeling
Naar onze voordeur reed, een stadse heer,
Die evenwel als buitenman te wachten
Zat tot wij in jas gehuld naar buiten
Kwamen om te vragen wie hij was.
Het bleek de stad te zijn die buurten kwam
Om iets te zoeken dat ze was vergeten,
Waarzonder ze geen echte kerst kon vieren.
Hij vroeg of hij mijn kerstbomen kon kopen;
Mijn bos - de jonge zilversparren als een
Dorp vol kerken met hun spitse torens.
Ik had ze nooit als kerstbomen gezien.
Ik was geloof ik geen moment geneigd
Om ze in wagens weg te laten voeren
En achter ’t huis de helling kaal te laten,
Waar de zon nu net zo koel schijnt als de maan.
Zo ja, dan zou ‘k niet willen dat zij ’t wisten.
Nog minder wilde ik ze houden als
Een handel die je tijdig veilen moet,
En die dan grif bij handslag wordt verpatst -
Ik gunde ze hun overrijpe groei.
Ik talmde als ik aan verkopen dacht.
Toen zei ik, uit misplaatste hoffelijkheid
Of angst om bleu te schijnen, of misschien
Uit valse hoop een compliment te krijgen:
“Het zijn er sowieso toch nooit genoeg.”
“’k Zie gauw genoeg om hoeveel het er gaat,
Laat mij maar even kijken.”
“Kijken mag.
Maar denk maar niet dat ik ze van de hand doe.”
In ’t weiland tiert het, in zo dichte drom
Dat niet steeds elke tak tot wasdom komt.
Maar flink wat stonden er met rond en rond
Gelijke takken. “Ja,” zei hij daartegen,
Of stopte keurend bij een gave boom,
En zei als handelaar: “Die zal wel gaan.”
Dat dacht ik ook, maar dorst het niet te zeggen.
We klommen door de weide in het zuiden
En eindigden in ’t noorden, hij zei: “Duizend.”
“Duizend kerstbomen! Hoeveel per stuk?”
Hij haastte zich om dat te temperen.
“Duizend bomen is zo’n dertig dollar.”
Toen wist ik zeker dat ik nooit van plan
Geweest was te verkopen. Wat een grap!
Die dertig dollar leek zo weinig naast
Het bos dat ik moest kappen, en drie cent
(Want dat was wat ze opbrachten per stuk),
Drie cent zo weinig naast de dollar die
Mijn vrienden die ik aanstonds schrijven zou
In steden voor dat moois moesten betalen,
Luxe bomen waar zo menige school
Genoeg in hangen kon voor ieder kind.
Ik wist niet eens dat ik er duizend had!
Drie cent meer waard als gift dan in de handel,
Zoals een rekensommetje bewijst.
Jammer dat ze niet passen in een brief.
Ik wenste dat ik je er een kon sturen,
Bij deze wensen voor een Vrolijk Kerstfeest.
Robert Frost, © vertaling JPvS
*
Christmas Trees
(A Christmas Circular Letter)
The city had withdrawn into itself
And left at last the country to the country;
When between whirls of snow not come to lie
And whirls of foliage not yet laid, there drove
A stranger to our yard, who looked the city,
Yet did in country fashion in that there
He sat and waited till he drew us out
A-buttoning coats to ask him who he was.
He proved to be the city come again
To look for something it had left behind
And could not do without and keep its Christmas.
He asked if I would sell my Christmas trees;
My woods—the young fir balsams like a place
Where houses all are churches and have spires.
I hadn’t thought of them as Christmas Trees.
I doubt if I was tempted for a moment
To sell them off their feet to go in cars
And leave the slope behind the house all bare,
Where the sun shines now no warmer than the moon.
I’d hate to have them know it if I was.
Yet more I’d hate to hold my trees except
As others hold theirs or refuse for them,
Beyond the time of profitable growth,
The trial by market everything must come to.
I dallied so much with the thought of selling.
Then whether from mistaken courtesy
And fear of seeming short of speech, or whether
From hope of hearing good of what was mine, I said,
“There aren’t enough to be worth while.”
“I could soon tell how many they would cut,
You let me look them over.”
“You could look.
But don’t expect I’m going to let you have them.”
Pasture they spring in, some in clumps too close
That lop each other of boughs, but not a few
Quite solitary and having equal boughs
All round and round. The latter he nodded “Yes” to,
Or paused to say beneath some lovelier one,
With a buyer’s moderation, “That would do.”
I thought so too, but wasn’t there to say so.
We climbed the pasture on the south, crossed over,
And came down on the north. He said, “A thousand.”
“A thousand Christmas trees!—at what apiece?”
He felt some need of softening that to me:
“A thousand trees would come to thirty dollars.”
Then I was certain I had never meant
To let him have them. Never show surprise!
But thirty dollars seemed so small beside
The extent of pasture I should strip, three cents
(For that was all they figured out apiece),
Three cents so small beside the dollar friends
I should be writing to within the hour
Would pay in cities for good trees like those,
Regular vestry-trees whole Sunday Schools
Could hang enough on to pick off enough.
A thousand Christmas trees I didn’t know I had!
Worth three cents more to give away than sell,
As may be shown by a simple calculation.
Too bad I couldn’t lay one in a letter.
I can’t help wishing I could send you one,
In wishing you herewith a Merry Christmas.
