In het midden van de zaal stonden twee plastic emmers. Een blauwe voor een mop en een gewone witte. Normaal staat daar een brandende kaars. Hoe moet dat nou met het lopen, dacht ik. Ik keek omhoog en zag dat het plafond lelijk afgebladderd was boven de plek waar de emmers stonden.
Iemand wilde behulpzaam de emmers weghalen. Nee, zei de juf, er is lekkage. Ze wees naar het plafond. 'Maar,' lachte ze, 'wat is er meer zen dan het druppelen van water?'
Even later zaten we in stilte. Een waterdruppel die in een halfvolle emmer valt vanaf vijf of zes meter hoogte klinkt niet als water. Het lijkt eerder of er met een latje gemept wordt. Wat is er meer zen dan het slaan met een end hout, dacht ik.
Ik dacht wel meer hoewel ik probeerde dat niet te doen.
Mijn vriendin en ik hadden een meningsverschil, of liever, we waren allebei van andere prioriteiten vervuld, en we waren die ochtend nog niet helemaal verzoend uit elkaar gegaan. Ik verweet mezelf dat ik niet over mijn slechte humeur heen had kunnen stappen. Ik was brommerig geweest waar ik begrip had moeten tonen. Dat moest voortaan anders.
Tsjak!
Natuurlijk was het niet mijn schuld, althans niet helemaal. Die k*-zomer was de boosdoener. Mijn vriendin mocht prioriteiten anders leggen zoals ze wilde - als het lekker weer was en ik in zoele blauwe luchten kon wandelen of op een bankje in de schaduw kon zitten lezen, deerde het me niet, dat onze vakantieplannen nog onduidelijk waren en dat zij zich nog niet wilde vastpinnen op data terwijl ik snakte naar reizen, naar weg zijn uit de gevangenis die de druilerige stad aan het worden was.
Tsjak.
Ik riep mezelf tot de orde. Altijd naar andere omstandigheden verlangen, altijd de huidige de schuld geven van wat er allemaal niet deugde: als zenstudent was ik na al die jaren nog steeds een hopeloze beginner. Om mijn steeds opwolkende negatieve gedachten de pas af te snijden begon ik een vertrouwde mantra op te zeggen: "leeg, los, lucide...."
Tsjeng!
Daar was de bel al. Een beetje heser en zachter dan anders. We stonden op. De vrouw die de emmers had willen weghalen legde een paar matjes opzij, zodat we de kinhin konden doen om de emmers heen. Langzaam liepen we achter elkaar aan, met zo klein mogelijke stapjes.
"Leeg, los, lucide..."
Tsjak.
Toen we weer zaten kwam een gedachte in me op die ik omarmde in plaats van weg te duwen. Waarom zou ik mijn gelijk willen halen? Ik zou een deemoedig appje sturen straks en schuld bekennen. Dat norse verzet tegen het onvermijdelijke moest stoppen, het leidde tot niets dan ellende. Flexibiliteit en empathie zou ik tonen. Wat je wilt hebben moet je eerst geven, Laozi zei het al.
Tsjak.
Het voornemen is vaak al genoeg om je geweten te ontlasten. Glimlachend ging ik zitten voor de volgende meditatieperiode.
Tsjak. De lat kwam neer. Mij deerde het niet. Ik kon er weer even tegen.
Afbeelding: Maartje de Sonnaville - uit: Filosofie Magazine, 27 juni 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten