Soms is hij er opeens. Zoals vanochtend. Ik stond bij de auto. Mijn dochters kwamen de trap af met hun bagage voor Castlefest. Het motregende. Ik stond in de motregen.
Voor er enige bewuste gedachte in me opkwam schoten de tranen me in de ogen.
Mijn vader hield van motregen.
Ik zie hem nog voor het raam staan. Mooi melancholiek weertje, zei hij dan.
Een van zijn favoriete romanfiguren was de notaris Pirroen uit een boek van Felix Timmermans, die er altijd op uit ging als de 'blaaskensregen' viel.
De laatste jaren stond hij niet meer voor het raam. Dat zijn van die dingen die verdwijnen, die minder worden, dacht ik dan berustend, als ik er al een gedachte aan wijdde.
Alles gaat, soms vrijwel ongemerkt, voorbij, en alles blijft toch in je hoofd voortleven. Dat zei die motregen me.
Ik zette de ruitenwissers aan en reed met mijn dochters naar Castlefest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten