vrijdag 6 oktober 2017

HERFST

We zaten een beetje ongemakkelijk tegenover elkaar, Saphier en ik. Of misschien gold dat alleen voor mij: Saphier was stil maar leek daar vrede mee te hebben. Hij speelde met een bierviltje en glimlachte een beetje weemoedig. Moet een mens per se praten?
We hadden overigens alle redenen om bedachtzaam te zijn. Want wij tweeën zaten hier aan een tripel terwijl onze beste vriend, al sinds de schooldagen onafscheidelijk met Saphier en later ook met mij verbonden, zijn eten en drinken niet kon binnenhouden. Gelukkig ging het nu weer ietsje beter, vertelde Saphier, nu de chemo's achter de rug waren; maar gezellig een tripeltje drinken zat er voorlopig nog niet in voor onze onfortuinlijke vriend.
Een tijdperk was voorbij, zei ik, om uiting te geven aan mijn bedrukte stemming. Saphier is niet bepaald een melancholicus maar hierin kon hij meegaan. Hij knikte. Zoals vroeger zou het niet meer worden, nee. We moesten maar proberen om de fase die we waren ingegaan te accepteren en er met humor iets van te maken. We praatten nog wat over onze kinderen, besloten geen derde glas meer te nemen. Saphier moest vroeg weer op de volgende dag.

Buiten overwoog ik wat hij had gezegd. Met humor er iets van zien te maken, accepteren. Theoretisch was ik het daar helemaal mee eens. Ik zag alleen niet zo gauw hoe dat moest.
Ik liep door het park naar huis. De storm was gaan liggen maar de bomen zwaaiden nog flink. De wolken joegen langs de oktoberhemel, waarin een bijna volle maan scheen.
Ik herinnerde me hoe het vroeger was, in dat andere, voorbije tijdperk. Hoe sterk we waren geweest en hoe zorgeloos en Bourgondisch we hadden geleefd. Ik dacht aan onze gezamenlijke vakanties in de winterse Ardennen. Drie oude schoolvrienden met vrouwen en kinderen, eerst klein, later pubers. Ik zag onze vriend in de keuken staan, roerend in dampende pannen, een Gauloise in zijn mondhoek, een glas binnen handbereik. Ik hoorde zijn zware lach.
Ik moest even blijven staan om het beeld te laten inzinken, want de roerige wereld om me heen wilde me met alle geweld vooruit hebben.



Geen opmerkingen: