OPKOMST

Dit was de bedoeling: de stagemanager zou zodra mijn naam werd omgeroepen de deur voor me openen, en ik zou de zaal inlopen, applaus in ontvangst nemen, en het startsein voor de ouverture geven.
Dit gebeurde er: een groepje laatkomers blokkeerde de toegang, er was enig geharrewar over hun reservering. De draadloze communicatie verliep blijkbaar niet vlekkeloos, want hoewel de stagemanager nog druk in zijn portofoon aan het praten was, hoorde ik daar over de speakers al: 'Onze dirigent, Jan-Paul van Spaendonck!'
Er klonk applaus. De deur ging feestelijk open en een oude heer strompelde de zaal in, gevolgd door zijn even bejaarde gezelschap. Het applaus ging over in de eerste gulle lach van de middag. Maar de weg was nu vrij en ik betrad de zaal alsnog, met gezwinde pas. Ik maakte een grappig gebaar naar het publiek, en het klappen zwol weer even aan. Daar stond ik, onder mijn spotlight. Zaallicht uit, doek dicht. Ik hief mijn stokje en daar ging het. Tatata!
Zo was mijn aantreden als dirigent bij de operette.
Drie uur later stond ik, hevig bezweet, intens moe van al dat zwaaien, aanjagen, opjutten en waar nodig afremmen maar even intens tevreden en opgelucht, op de bühne tussen de acteurs. De geheimzinnige Tweeling, assistenten van de Tovenaar, had me gewenkt naar boven te komen. Samen zongen we uit volle borst de toegift, het koor, de hele cast, hun regisseur en hun muzikale verkeersagent, terwijl daar beneden het orkestje speelde. Het viel me op dat ze dat zonder mijn leiding ook uitstekend deden.
Als u wilt weten wat er in de enerverende uren daartussen gebeurde, moet u vooral komen kijken bij de reprises, aanstaand weekend. Het is een prachtige voorstelling, die ik u van harte wil aanbevelen!