Portugese prentbriefkaarten

7. Besluit

Tot besluit van deze stukjes een echte ansichtkaart. De stortregens van deze week hebben een gordijn voor de voorbije zomer getrokken. Terugdenken aan die hete dagen krijgt een bijsmaak van weemoed. Het liefst zou ik eindeloos mijmeren boven mijn vakantiefoto's en me ieder detail van onze weken in Portugal proberen te herinneren. Maar ik moet me losscheuren van die lethargische luxe, het werk roept. Daarom: adeus!
De foto hierboven, die ik u als prentbriefkaart stuur, laat het paleis van Pena zien, in het mooie stadje Sintra, een koninklijk lustoord en nog steeds een lust voor de ogen.
Ooit heb ik, als kind, een uur of langer in de rij gestaan voor een attractie in de Efteling. Om de zoveel meter stond er een bordje: "nog een kwartier wachten vanaf hier", of iets dergelijks. Ik had niet gedacht zoiets als volwassen man nóg eens mee te moeten maken. En als ik had geweten dat de rij die zich onder de bloedhete hemel naar de ingang van het Palácio da Pena slingerde voorbij dat lokkende poortje gewoon door zou gaan, en dat die rij eigenlijk ook ná binnenkomst niet ophield (voetje voor voetje schuifelden we door de gangen en zalen) - dan had ik zeker rechtsomkeert gemaakt. Heel aardig, het inwendige van dit sprookjeskasteel, maar dit krankzinnige voorspel zeker niet waard.

Hoed u voor het paleis van Pena in het toeristenseizoen! Beter kun je het vanuit de weelderige tuinen zien liggen op de heuvel, met zijn verjaardagstaartkleuren, en de illusie de illusie laten. En nog mooier misschien was het silhouet van het negentiende-eeuwse paleis op een mistige morgen, gezien vanaf zomaar een bankje in Sao Pedro, de oude en relatief stille buitenwijk van Sintra waar wij onze grot bewoonden. (Zie de aflevering van 5 september). Blijkbaar was de plek een geliefd uitzichtpunt, want de bestuurders van de gemotoriseerde riksja's die Tuc Tuc heten hielden er stil, om vol ontzag op de heuveltop te wijzen. Helaas geen heldere hemel, en helaas geen volle maan op de Monte da Lua, de Maanberg, want het placht daar te spoken! Processies van geesten in zwarte pij werden er gezien, de voormalige bewoners van het klooster dat er vroeger stond.
Overigens, hoe mooi de veelgeprezen attracties van Sintra ook zijn (en dat zijn ze!) - misschien wel het mooiste van het stadje vond ik de achterkant: één straatje weg van het toeristengewemel en je bevindt je op stille, groenomzoomde kasseienweggetjes die zich langs de tuinen en door de heuvels slingeren, waar de Bougainville zijn purperroze bloesems laat stralen, hagedissen wegschieten op verweerde muren en je zomaar het huis kan tegenkomen waarin Hans Christian Andersen heeft gewoond.

Tot zover! Wie meer over Sintra wil lezen verwijs ik graag naar een drietal blogs van De dwarse man: Sintra?, Een onoverbrugbare kloof? en Quinta da Regaleira, die ik tijdens mijn verblijf aldaar met instemming en plezier heb herlezen.