Marijke. Pluiziger truitje droeg geen meisje. Zachtroze was het, in mijn herinnering. We waren verlegen verliefd op elkaar. Op de schrikkeldans van donderdag 29 februari 1968 vroeg ze me ten dans, tot mijn lichte, plezierige schrik. Ik zal hevig gebloosd hebben maar heb verder aan die gelegenheid geen herinnering; het meeste van die tijd heeft zich in een mist teruggetrokken, ook deze schrikkeldans.
Vijftig jaar later zit ze vooraan in het Van Eesteren Museum als ik zing over Geuzenveld, het dorp-in-de-stad waar we allebei vandaan komen. De tekst is van Peter B., onze klasgenoot van toen. Die dook een jaar of vijf geleden uit diezelfde mist op en bemoeide zich op aangename wijze met mijn leven tot hij weer ruggelings verdween, eerst langzaam, allengs sneller, onderweg naar een zelfgekozen kluizenaarschap; al zijn sporen wiste hij al doende uit: zelfs op Internet (waar ooit twee blogs van hem floreerden) is niets meer van hem te vinden.
Uit de straten duiken nevels op.
Spelend met de stilte keer ik terug,
en voed mijn sluimerend verlangen
met geluiden van een vergeten dag.
Dag Peter... Ik respecteer je keuze en verberg je voortaan weer achter een initiaal.
Robert Eksteen, onze wederzijdse vriend, de Dwarse Man, is er ook: schuin achter Marijke zit hij, een beetje achteraan zoals zijn gewoonte is. Twee vreemde namen schieten me te binnen, als ik die bedaagde heer zie en mijzelf in zijn ogen zie - een andere bedaagde heer: Lorrik en Sorrik. Lorrik en Sorrik waren onze kinderlijke alter ego's, onder die naam bevolkten we onze eigen planeten, waarvan we gedetailleerde kaarten mee naar school namen. Er was ook een Jorrik: de naam van Peters avatar. Ik zie me nog staan bij de ingang van de Pieter Jelles Troelstraschool met zo'n landkaart in handen. Het was de rechter zijingang van de school, aan de Savornin Lohmanstraat. (Dat is wel vreemd, want aan die kant gingen we binnen tot en met de derde klas; de vierde klas hadden we les in het houten noodgebouw, de vijfde en zesde brachten we door op de bovenverdieping van de linkervleugel van de school. Het ontwerpen van hele planeten en hun bewoners lijkt me meer iets voor de hogere klassen, maar ik kan me vergissen; helaas is dit nooit meer te verifiëren: al wat ik heb is dat plaatje, dat zich niet laat ontkennen, dat er ontegenzeggelijk is, van ons bij de linkerpoort van de school, met die kaart van een fictieve wereld in onze handen. Ik geloof dat het een herfstdag was.)
Het boekje wordt gepresenteerd. Tussen Andreasplein en Zwarte Pad, deel drie alweer, ditmaal met bijdragen van twintig schrijvers die ofwel in Nieuw-West hebben gewoond of dat nog steeds doen. Eerste exemplaren gaan naar boekenblogger Leo Willemse en sportjournalist David Endt, beiden uit de buurt afkomstig. David is hier vanwege het motto van het boekje, een gedicht van zijn vader Enno Endt. Ik heb die verzen ooit op muziek gezet en ze zojuist ten gehore gebracht. We maken een praatje. Hij blijkt een charmante man en bedankt me gracieus voor de uitvoering. Slotervaart, 1958 heet het gedicht. Het stamt uit 1994 en staat in facsimile op pagina vijf:
Geboren, en daarvan uitgerust -
met jong-en-domzijn toegerust,
de buitenwijk van een winterstad:
huizen in de vriesklucht strak,
een boom, nog klein, en zonder blad
dat roert, dat het gemoed verwart..
Glashelder ruim is naast de stad
een buitenwijk onbewust.
Een strakke, geometrische buurt, een tekentafelbuurt. Ontworpen door Cornelis van Eesteren, aan wie nu een museum is gewijd. Wel geen nieuwe planeet, zoals wij ze in Geuzenveld ontwierpen, maar toch... een nieuwe stad, gedrapeerd rondom een kunstmatig meer.
Ik bekijk het omslag van het boek. Een sfeervol aquarel van Hans Duyvendak, emeritus architect en vader van 'mijn' Marijke. Een rijtjeshuis in de sneeuw, in Geuzenveld - in precies zo een huis woonden wij. Ik had nooit kunnen bedenken dat er ter ere van onze prozaïsche nieuwbouw ooit zulke romantische kunst gemaakt zou worden; beetje Turner, beetje Haagse School... Alleen al het feit dat dit en soortgelijke aquarellen uit de mist van het verleden zijn opgedoken rechtvaardigt het verschijnen van dit fijne boek.
Tussen Andreasplein en Zwarte Pad is te bestellen via www.stichtingdriehoek.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten