PRIKKELS

Bij het opstaan had ik het dekbed van me afgeslagen, maar de deken over mijn zintuigen bleef liggen. Te veel pret gemaakt, te hard, of liever gezegd te fanatiek gewerkt. Overmatig geprikkeld was ik, wat bestraft werd met een doffe teneêrgeslagenheid. Sinds ik een boekje over Highly Sensitive Personality (HSP) heb gelezen zijn de mechanismes die mijn stemmingen bepalen me veel duidelijker geworden; ik herkende me van voorplat tot achterflap in wat ik daar las. Wat ik met dat inzicht moet is een tweede. Me in acht nemen, ja: maar het is moeilijk op de rem te gaan staan als je je lekker voelt of fijn aan het werk bent.
Mijn vriendin stelde voor om naar het Midwinterfeest in De Rijp te gaan, om de zinnen te verzetten. Eens in de twee jaar wordt dat knusse stadje omgetoverd tot een losjes op Dickens gebaseerde fantasie over vroegere tijden: Anton Pieck en Lennaert Nijgh zouden zich er op hun gemak hebben gevoeld. Een beetje knorrig stemde ik toe.
We parkeerden de auto bij het Raadhuis van Graft en liepen het hele eind door de kou naar zusterplaats De Rijp, met de stroom mee, want de feesten trekken veel bezoekers.
Er lag stro langs de kanten van de hobbelstraatjes. Paardenvijgen. Uit luidsprekers klonk het geluid van hoefgetrappel en de knarsende wielen van een postkoets. Er rookten vuurpotten. Ergens dwarrelde kunstsneeuw; de echte was net te vroeg gestopt. Lichtjes brandden uitbundig en overal hing seizoensversiering. De hele bevolking deed mee, sommigen met veel inzet: in een paar huizen aan de hoofdstraat zaten mensen in historische kledij een twee dagen durend kerstdiner te verorberen, uitgelicht als in een etalage. Bedelknaapjes renden heen en weer en hier en daar stond een schavot. Omdat het vroeg donker werd en het die dag flink mistte was de illusie goed gelukt. Ik had eerst een voorzichtige blik vanonder mijn deken gewaagd maar algauw keek ik vol en vermetel om me heen, en ik vermaakte me.
Terwijl we met koffie en koek stonden te wachten tot het optreden van Dick Hauser zou beginnen hervatten we ons gesprek. 'Sinds ik dat boekje heb gelezen weet ik waarom ik zo chagrijnig word van de Uitmarkt en dat soort grootschalige herrie. Waarom ik als kind al niet van circus en kermis hield. Sterker nog, ik werd er bang en droevig van. Te veel prikkels! En die komen te hard binnen! HSP! Hoera, ik ben geen mensenschuwe mopperkont. Ik kan er niks aan doen.'
'En dat besef lucht je op?'
'Ja. Dat is het voordeel van zo'n etiket. Ik voel me toch altijd wel een beetje schuldig als ik niet gezellig meedoe.'
Hauser speelde met zijn kompaan liedjes van J.J. Cale. Hij deed dat goed. We bleven het hele optreden staan luisteren, voeten trappelend van kou (ik) of van danslust (mijn vriendin).
Toen we daarna op de terugweg een andere tent passeerden waaruit muziek klonk wilde mijn vriendin even naar binnen, maar ik weigerde beleefd doch vastbesloten. 'Eén show is genoeg. Ik wil de indruk daarvan niet vertroebelen met nog meer muziek. HSP!'
We eindigden ons bezoek aan De Rijp bij kennissen thuis, die ons zagen passeren en met Dickensiaanse hartelijkheid aan de dis noodden. We kregen zuurkool en worst en vers gerookte paling op knapperig brood met een goed glas Bourgogne. Dat waren prikkels die ik er graag nog even bij nam.