Van Wesel naar Heimbach: een rondje Duitsland

1. Wesel

We wilden weleens zien of Duitsland nog bestond: dat Duitsland van Schumann en Eichendorff, het Duitsland dat mijn opa in het landschap van zijn modelspoorbaan probeerde te vangen, het Duitsland welks kernbegrip Romantik mijn vader levenslang heeft beziggehouden; het land van bossen, beken, wouden, rivieren, ruïnes en schilderachtige stadjes - niet het land van immigratieproblematiek, Aldi en Lidl en nieuwe armoede. Kon je nog ergens een Viertel wijn drinken uit een roemer met gedraaide groene voet, bijvoorbeeld? Of was het ook daar overal een afgepaste deciliter in een zuinig, kleurloos glas? Bestonden er eigenlijk nog Dirndls?

Eigenlijk hadden we grotere plannen gehad, we hadden tot in Tsjechië en Triëst willen gaan. Maar het weer was slecht, onze stemming ook niet best door allerlei problemen in onze omgeving, en nadat we tegen de klippen op distels hadden geplukt en gekopt in de wei van mijn vriendin, laadden we slordig het VW-busje in met het voornemen de grens over te steken bij Nijmegen en dan maar eens te zien. Het Rijndal stond op mijn programma - Linz am Rhein vooral, waar ik zo vaak had opgetreden. En misschien, als het te erg regende, Keulen, hoewel dat meer een herfststad is. En moesten we ook het legendarische Monschau van de gekartelde zwart-wit-kiekjes van opa en oma niet eens bezoeken? Enfin, we zagen wel. We waren erg onvoorbereid maar we hadden een paar landkaarten, een reisgids uit 1890 en een tent bij ons. En we waren vastbesloten er wat van te maken. In mijn knapzak had ik een heel arsenaal liederen en poëzie. Een Schöne Müllerin hoestte ik nog zo op, voor bij het wandelen.

We wilden al snel van de snelweg af en kozen voor Wesel. Bij de VVV naast het oude raadhuis, net als de basiliek heropgebouwd (97 % van de stad heeft de oorlog niet overleefd) had ik meteen al spijt van mijn sociale praatje. Want ik had nog niet gezegd: 'In Nederland hebben we een rijmpje...' of de lippen van de mevrouw vertrokken zich in een verveelde glimlachstand. 'Ja, ja. Esel.' Ik had moeten zien dat alle toeristische merchandise de beeltenis van een balkende ezel droeg, van de likeurtjes en de honing tot de bedrukte bierglazen. Ze verwees ons naar een camping op een schiereiland in de Rijn. Grav-Insel. Het stadje had ons na een rondje lopen al tamelijk gedeprimeerd, hier was veel nieuwe armoede en weinig Romantik, hier wilden we niet blijven.
De camping was groot, prozaïsch, volks, maar plezierig rommelig. Aan het eind van de stacaravans en seizoensplaatsen waar de barbecues al hevig rookten was een ruim veld voor trekgasten. Er dreigde regen. We besloten de tent in zijn foedraal te laten en in het busje te slapen, en eerst maar eens wat te gaan eten. Er was Gastronomie op het terrein, had de VVV-dame ons verzekerd. En inderdaad: een Grieks restaurant met een groot, bijna verlaten terras wachtte ons op toen we terugliepen naar de receptie.
Een Erdinger met een Korn ernaast en een paar retsina's later (die Rijnwijn uit groene voeten kwam later nog wel) was mijn stemming enorm gestegen. Een prachtige lucht met goudomrande zwarte wolken kondigde de avond aan. Al die tijd had ik de illusie aan de rivier te zitten maar dat bleek een brede plastic strook te zijn die in dat late zonlicht verdomd veel op stromend water leek.

Na een redelijk comfortabele nacht in het ruim van het busje - als je de muggen buiten beschouwing wenst te laten - zetten we koffie en gingen op pad. In een dorpje onderweg stopten we bij een bakker voor ons ontbijt. Daar leerden we dat het pontje naar Xanten met zijn ravenkolonie en zijn Romeinse resten vandaag niet voer en dat we terug naar Wesel moesten om de Rijn over te steken. De regen had flink doorgezet, zelfs de schapen schuilden ervoor. Terug in de auto bestudeerden we onze verouderde routekaart, terwijl we met smaak in onze pruimentaart hapten.

- Wordt vervolgd -