Tien jaar geleden had ik het gevoel
dat we een spelletje aan ’t spelen waren,
de jongelui achter de bar en ik,
als zij me netjes met ‘meneer’ aanspraken.
Ik was een jongen immers nog, en zij
niet jonger dan mijn eigen kinderen.
Nu vind ik het niet meer dan passend om
zo met ‘meneer’ te worden aangesproken.
Mijn vader leeft niet meer en ik ben oud.
De kinderen van nu zijn in mijn ogen
geklommen tot toekomstige meneren:
Ik kan de wereld aan hen overlaten.
Stuivertje verwisselen, meer niet.
Op een caféterras geschreven, 22 juli 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten