Een kouwelijke Koningsdag

'Die hoed moet ik beslist hebben! Kan ik die van u kopen? Het geeft niet wat hij kost!' De jongens waren tamelijk ver heen. Hun ogen schitterden net zo als het goudstof in de fles Gold Strike waarmee ze zwaaiden. Ik zei dat ik erg aan mijn hoed gehecht was en die niet van de hand wilde doen. Maar we waren nog niet van ze af.
'Ik heb nog nooit gepijpt, en ik heb nog nooit een pijp gerookt,' zei de andere jongen. 'Dat eerste wil graag zo houden, maar die tweede wens zag ik graag gehono...honoreerd.'
Nu, dat kon geregeld worden. Ik stak mijn pijp opnieuw aan en even later zogen de beide vrienden diep de rook van de baaitabak in.
'Lang niet zo zwaar als ik dacht,' was het oordeel. 'Wilt u in ruil een slokje?' Ik wilde eerst weigeren maar proefde toen sportief hun vuurwater terwijl zij mijn pijp rookten, er moest een selfie worden gemaakt. Uit Lisse kwamen ze. Mijn vriendin dreigde overspoeld te worden door hun oeverloze goede humeur, maar ik liep door, na een groet en een zwaai.
Op het terrasje van Sardegna waren mijn hoed en pijp ook al een attractie. 'Maigret!' stelde een zwaar bebaarde dertiger met een gouden oorring, mij ontwarend. Ik lachte, dat hoorde ik graag. Daar naderde mijn vriendin door de drukte, ze had zich weten los te rukken van de vrolijke jongens. We hadden moeie voeten en er was een tafeltje vrij. Waarom niet, al was het pas vier uur? Ik heb vroeger vaak in Sardegna gegeten, toen het nog een echt Sardijns restaurant was, en er lamsvlees met salsa verde van koriander en peterselie op het menu stond. Na de komst van de euro heeft de tent zich uit mijn portemonnee geprijsd, en tegenwoordig is het een gewone, te dure Italiaan in een te dure buurt, met verkeerde mensen, voornamelijk zeer blond en naar eigen mening zeer succesvol, en de godganse dag achter een wijnkoeler gezeten. Maar vandaag, op het carnaval dat Koningsdag is, vervielen vooroordelen samen met sociale grenzen, en zo zaten we even later, diep in onze winterjassen gedoken, buiten aan een tafeltje in de Cornelis Schuytstraat een knapperige pizza te eten. Naast ons streek een paar neer dat alleen wat wilde drinken. Dat kon niet, kregen ze te horen, dit was, ook op deze dag, uitsluitend een restaurant. Ze bestelden dan maar een tiramisu bij hun wijn, met twee vorkjes. Ik zou zoiets niet durven. En ook niet willen, trouwens. Ik ging naar binnen om af te rekenen, snoof met spijt de warme atmosfeer op, en zag mezelf daar weer zitten, zwaar bebaarde dertiger met een mooie vrouw en mooie kindertjes, naar eigen mening zeer succesvol, in een ander tijdperk.

Thuis stond ik lang onder een hete douche, wist niet wat te doen met de lege avond van deze rare dag, en kroop maar vroeg in bed met een laat negentiende-eeuwse uitgave van een roman van Dickens, die ik voor een euro op de vrijmarkt had gekocht. In de verte bonkte een elektronische beat. Later knalde er vuurwerk. Dat bracht me even terug naar mijn kindertijd, toen Koninginnedag werd besloten met een groot vuurwerk aan de Sloterplas. We waren niets gewend en vergaapten ons aan het spektakel. Andere tijden! Toen was het idee dat ik ooit een oudere meneer met hoed en pijp zou zijn ondenkbaar ver weg. 'Maigret...' gromde ik, terwijl ik het licht uitdeed en me genoeglijk in mijn warme dubbele dekbed draaide.


(Foto: Paulien Kop)