Een andere verjaardag

De dag begon met een kater. De zondagmiddag ervoor had ik met mijn broers en zuster het glas geheven op mijn aanstaande verjaardag. Ik had het vervolgens zo vaak geheven dat ik de tel een beetje was kwijtgeraakt. Het was goed om de banden wat aan te halen met de familie, had mijn jongste broer gezegd. Ik vond dat hij daarin gelijk had. De Wind der Verandering heeft stevig geblazen, het afgelopen jaar. Soms mild en speels: een voorjaarsbriesje blies mijn kleindochter aan, ze landde zachtjes, de tijd vloog voorbij, en gisterenmorgen stond ze rechtop aan mijn salontafel, aarzelend op weg naar de eerste stapjes. Maar vooral toch blies de wind nietsontziend: mijn vader belandde in een turbulentie die zijn verstand verwarde en werd weggerukt door een felle windhoos; wat er van zijn wereld achterbleef verdween vervolgens ook: zijn huis is verkocht en met de verbouwing zijn ze al begonnen. Zijn spullen zijn voor zover ze niet zijn weggegooid verdeeld over diverse kasten in vier verschillende huishoudens. Dus ja, mijn broer had gelijk vond ik, dat we moesten proberen de banden wat aan de trekken. Schuilen voor de storm, het vertrouwde koesteren zolang het er nog was.
De kater hield aan, liet zich zelfs door mijn bijna lopende kleindochter, door het mooie weer en door een middagslaapje niet verdrijven. Ik hakte me een pad door de dag heen, moeizaam. Ik ontving verschillende felicitaties, skypte met mijn dochter in Londen. Betastte mijn cadeautjes. Mooie tabak, fijne boeken, lentebloesems in de knop. Meestal vind ik het fijn om jarig te zijn: hoe oud ik ook word, die dag heeft een bijzondere glans. Ik voel me licht, gedragen door de dag, alsof ik voor een keer eens niets zelf hoef te doen aan de omstandigheden, alsof alles samenspant om het me naar de zin te maken. Maar ditmaal was dat gevoel van gewichtloosheid en kalme, lucide vrolijkheid ver te zoeken. Aan die kater alleen kon het toch niet liggen. Weliswaar hakt alcohol er harder in als je niet meer gewend bent om te drinken en het slechts sporadisch doet, maar ik ben in mijn leven al heel wat verjaardagen begonnen met een katterig hoofd, zonder dat die slechte startpositie een smet op de feestelijkheid wierp.
Pas aan het eind van de lange dag, toen ik thuis was gekomen van een koorrepetitie en met een zucht het bedlampje aanknipte, besefte ik wat er mis was geweest vandaag, wat er had ontbroken, voor het eerst in mijn leven.
Dat vertrouwde telefoontje. Die warme, zangerige stem, een beetje hees toen hij ouder werd. 'Ja! Met je vader! Ik wilde je even hártelijk feliciteren met je verjaardag... Eenenzestig alweer? Ach, als je zo oud bent als ik lijkt dat nog maar verschrikkelijk jong. Ik wou dat ik nog eens eenenzestig mocht zijn! Nou, Jan-Paul, hoe dan ook een heel fijne dag nog verder, en ik zal er straks een op je gezondheid nemen!'
Dankjewel pa. Ja, ik kom gauw weer eens langs. Dag!